Nad miastem dawno już zapadł zmierzch. Ciężkie krople, słone łzy, płaczącego nieba, raczyły swoim chłodem zbłąkanych przechodniów, których o tej porze mogła być jedynie garstka. Prawdopodobnie właśnie w tym momencie, ktoś przychodził na świat, ktoś inny krzyczał, płakał, idealny mąż i ojciec bił swoją żonę, a córkę gwałcił, jeszcze inna osoba mogła właśnie przeżywać największe załamanie nerwowe w życiu, a jakaś niewidzialna siła pchała ją w stronę niedomkniętego okna, ktoś umierał - to więcej niż pewne. Historia lubi się powtarzać. Historia kołem się toczy. Historia wytyka błędy. Niestety historia nie pomaga nam ich naprawiać oraz nie gwarantuje tego, że nie będziemy jej powtarzać. Przy okazji zawsze znajdzie się ktoś, kto zniweczy cud narodzin. Lecz czy mamy prawo decydować za kogoś innego? Tymczasem co w sytuacji, w której nie jesteśmy w stanie decydować nawet za siebie? Dlaczego tak łatwo przychodzi nam przypinanie łatek innym ludziom, a sami nie widzimy swoich własnych, podstawowych błędów? Dlaczego tkwimy w ksenofobii i zacofaniu, uważając, iż tylko poważnie psychicznie chorzy korzystają z usług psychologa i terapeuty? Jaki jest powód tego, że tak łatwo zamykamy się na innych ludzi, a tak trudno później nam się otworzyć? I dlaczego te mniejsze sukcesy bierzemy jako gorycz porażki tylko i wyłącznie dlatego, że przez chwilę było nam dane poczuć smak całkowitego zwycięstwa? I co to znaczy właściwie wygrać własne życie? Czy to nasza wina, że czasami poddajemy się przy łatwych do rozwiązania problemach, a mobilizujemy w sytuacjach beznadziejnych? Dlaczego jednoczymy się w nieszczęściu, a w szczęściu potrafimy jedynie dzielić się i walczyć z sobą nawzajem? Jaki jest sens tego, że ważni dla nas ludzie odchodzą? Że tak szybko przemieniają się w proch i w pył? I czy łatwo zapomnieć największą miłość swojego życia?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz